بهینه سازی فرآیند تاخوردگی پروتئین اینترفرون بتا-b1 تولید شده در باکتری e.coli نوترکیب

در حال حاضر رویکرد فزاینده ای به تولید پروتئین های دارویی با استفاده از روش مهندسی ژنتیک وجود دارد. تولید این پروتئین ها در باکتری اشریشیا کلی سبب تشکیل اجسام نامحلول توده ای شکل به نام اینکلوژن بادی می شود. فرآیند تاخوردگی سبب آرایش مجدد پروتئین های واسرشته از اینکلوژن بادی به ساختار اصلی و فعال آن می شود. در خصوص پروتئین های با پیوند دی سولفیدی (مانند اینترفرون بتا-1بی) نیازمند استفاده از یک اکسیدکننده قوی (مانند یدوزوبنزئیک اسید) است. در این پژوهش آزمایش های فرآیند تاخوردگی نیمه پیوسته با دو روش انجام پذیرفت. ابتدا تاخوردگی نیمه پیوسته به صورت خوراک دهی پروتئین انجام شد. بازدهی تاخوردگی اینترفرون بتا-1بی در شرایط غلظت های متفاوت پروتئین و اکسیدکننده مورد بررسی قرار گرفت. میزان تاخوردگی پروتئین با استفاده از روش چگالی سنجی ژل الکتروفورز سنجیده شد. یدوزوبنزئیک اسید با غلظت 15~10 میکرومولار و پروتئین با غلظت 8 میکروگرم برمیلی لیتر، بازده بیشینه 93% را بدست آورد. همچنین مشخص شد نسبت غلظت اکسیدکننده به غلظت پروتئین در فرآیند تاخوردگی و (در نتیجه) بازده تولید پروتئین های حاوی پیوند دی سولفیدی (از جمله اینترفرون بتا-1بی) نقش کلیدی دارد. سپس آزمایش های تاخوردگی نیمه پیوسته به شکل خوراک دهی همزمان پروتئین و عامل اکسیدکننده انجام و نتایج با کمک کروماتوگرافی مایع فازمعکوس آنالیز شد. طراحی آزمایش ها بصورت فاکتوریل کامل صورت گرفت. استفاده از اکسیدکننده، تغییرات مطلوبی را بر بازدهی فرآیند تاخوردگی تا 13% نسبت به حالت بدون اکسیدکننده ایجاد کرد. افزایش و کاهش میزان پروتئین اکسیدشده و پروتئین ثانویه خلاف یکدیگر صورت پذیرفت. در این روش سطح غلظتی بهینه 40 میکروگرم برمیلی لیتر از اینترفرون بتا-1بی و 8 میکروگرم برمیلی لیتر یدوزوبنزئیک اسید پیشنهاد شد.